Mimo ze mam dopiero 23 lata przezylam sporo... od urodzenia mam problemy ze zdrowiem, nie cale dwa lata temu spedzilam 4 miesiace w szpitalu, 4 ratujace zycie operacje w zyciu wszystkie dotyczace zoladka. nie jestem w stanie wam opisac dokladnie bo jak to lekarz powiedzial twoj przypadek jest nie doopisania tego nawet w ksiazkach nie ma. mowili tak i lekarze w Polsce jak i w Anglii bo to tu mieszkam od 4 lat. A co do terazniejszych doswiadczen... hmm okresy zawsze byly dla mnie udreka, bole nie milosierne jednak wciaz slyszalam ze to przejdzie po urodzeniu dziecka heh obym je kiedys urodzila... robilam badania cytologiczne co roku, mialam raz wypalna nadzerke, mialam bole podczas stosunkow czasem ale myslalam ze to moja psychika (mialam zlego pierwszego partnera), wszystko bylo niby dobrze... az do czerwca tego roku... pojechalam do polski na urlop pomyslam wstapie na cytologie, pani doktor badala i powiedziala zrobimy usg bo cos mi tu nie pasuje... zrobila usg i powiedziala masz powiekszony jajnik ale masz teraz owulacje wiec to moze byc poprostu nie pekniety pecherzyk graffa dla pewnosci powtorz usg po okresie. niestety okres dostalam w momencie wejscia do domu w uk i nie bylo wystarczajaco czasu na ustawienie usg, pomyslalam za miesiac zrobie... za miesiac okres spoznil sie 10 dni bylam przerazona bo nigdy tak nie mialam, testy na ciaze negatywne, pobieglam do przychodni potem usg no i w ostatni wtorek lekarz stwierdzil ze mam dwie opcje albo endometrioza albo rak jajnika... wielkiego wyboru nie dostalam ;( nie wiem jak wrocilam do domu bo plakalam strasznie... Zawsze mowilam ze przetrwam wszystko dopoki ktos mi nie powie ze mozliwe ze nie bede miec dzieci... no i wlasnie to uslyszalam... wyslal mnie na badanie krwi pod katem markerow i we wtorek mam pobieranie wymazu do badania... w moim przypadku ciezko przypisac dolegliwosci zoladkowe przez moje wczesniejsze problemy, wiec wszystkie zaparacie biegunki wzdecia towarzyszyly mi od zawsze,,, czytam i kombinuje ktora opcja mnie dotyczy... juz nawet sama nie wiem ktora jest gorsza
Moj partner przejal sie bardzo i wspiera mnie jak moze - przeszedl juz ze mna tak wiele, mam wspanialych ludzi wokol ktorzy staraja sie jak moga mnie wspierac ale ja wciaz czuje sie taka zagubiona, samotna i straszliwie wystraszona... Boje sie jak nigdy w zyciu... Dziecko zawsze bylo moim najwiekszym marzeniem... cale moje zycie zawsze bylo pod gore i teraz to... nie wiem co myslec... ciagle udaje przed wszystkimi ze daje sobie rade a w duchu olbrzymia walka...tak sie boje...
nie tylko na temat swojego stanu zdrowia 
Dobrze jednak, że masz siłę żeby walczyć, to jest ważne. Pamiętajmy o tym, że to nasz mózg wysyła sygnały do reszty organizmu, dlatego trzeba myśleć że będzie dobrze 
Pisz jak sprawy się mają, jak wizyty u lekarzy i wyniki, to bardzo pomaga gdy wiesz że na Twoim losem interesują się osoby z takimi samymi problemami 
Ja w porównaniu z innymi dziewczynami z forum bardzo łagodnie przechodzę chorobę, ale dzięki temu co tu piszecie nabrałam dużo pokory i wiem że za jakiś czas i moje objawy mogą się nasilić, ale jestem na to gotowa i będę walczyć, bo widzę jak Wy walczycie i jakie jesteście super silne kobitki 
