Forum Pierwszego Polskiego Portalu Endometriozy - endometrioza.org

wiosenne przesilenie czy poczatek depresji?
podnosze watek, bo moze ktos powinien go przeczytac

Ja nie lubię określenia depresja... Dla mnie to stan ostateczny! Do którego nie mogę dopuścić. Mam chwilowe zawahania nastroju i nazywam to wtedy chwilowym dołem, który staram się szybko zasypać. Im częściej sobie mówimy że się źle czujemy i jesteśmy słabi tym częściej się tak czujemy. Jak rano wstaję i mówię sobie, ale się wyspałam( puszczę jakąś nakręcającą muzę) to cały dzień chodzę jak nakręcona wtedy mówią że ma ADHD

ja tez wole okreslenie: mam dola niz popadam w depresje depresja kojarzy mi sie z myslami samobojczymi i czyms naprawde trudnym. A dola moze miec kazdy dzis mam, jutro mija

A ja mam stwierdzoną depresję i sie tego nie wstydzę.Mam swiadomość,że bez lekarstw nie dałabym rady i bardziej zaszkodziłabym sobie i bliskim mi osobom gdybym odpychała ten problem od siebie.Oprócz lekarstw stosuję też inne metody, np:spedzam dużo czasu na powietrzu z chłopakami,robię dla siebie takie małe przyjemności.Dzisiaj np.byłam u fryzjera i mam lepszy humor

karolinko, pewnie, ze nie ma sie czego wstydzic Jestesmy dumne z tego, ze sobie swietnie radzisz ...male przyjemnosci mowisz... musze nad tym pomyslec i tez sobie zafundowac cos milego

Ostatnio też mielismy sesję zdjęciową przed ślubem i super się bawilismy.Wkleję wam jedno z nich.

wspaniale zdjecia Karolinko - wygladacie na bardzo szczesliwych a synek rowniez usmiechniety - dobrze ze sa rzeczy ktore daja chwilke zapomnienia i odprezenia od codziennej szarosci

Dobrze, Cię widzieć taką szczęśliwą super fotki

hej! a co Ty nam tu jakas modelke i reklamowki pokazujesz daj swoje prawdziwe zdj. to pogadamy

co do tej Depresjii to niby mam skłonności do tej choroby....ale...odziedziczyłam po dziadku ze strony mamy pogodę ducha i umiejętnośc wyjścia z kłopotliwych sytuacji

wystarczy że jest parę dni ponurej pogody a ja już mam objawy depresji czuję się wtedy fatalnie sama ze sobą.Depresja towarzyszy mi od pewnego czasu i ie daje mi spokoju.Początkiem jesieni zaczynam brać Deprim,bo inaczej kiepsko ze mną

Depresja to poważna choroba, mam nadzieję, że większość z Was mówi jednak o chwilowym stanie przygnębienia wywołanym czynnikami zewnętrznymi. Swojego czasu miewałam stany lękowe i depresyjne, leczyłam się u specjalistów, musiałam też przez jakiś czas korzystać ze wsparcia farmakologicznego. Wychodzenie z takiego stanu to ciężka i żmudna praca, trzeba wiele łez wypłakać, aby dotrzeć do źródeł swoich cierpień i problemów, a następnie spróbować rozwiązać to co się da i pogodzić się z tym, na co nie mamy wpływu. To tak jakby otworzyć dawno już zabliźnioną ranę i zacząć wyciągać z niej igły i kolce, które w nią wrosły, boli jak cholera, ale po oczyszczeniu rany jest już tylko lepiej Przeszłam kilka warsztatów, uczestniczyłam w spotkaniach różnych grup, z którymi było mi w tym trudnym czasie po drodze, efektem tego jest fakt że od kilku ładnych lat nie piję i udało mi się odzyskać względny spokój ducha, aczkolwiek nie powiem aby był to stan idealnej równowagi, choć jest bez porównania lepiej Dziewczyny, endo może nam nieźle w życiu namieszać, nie bierzcie wszystkiego na swoje barki i dzielcie się problemami z bliskimi osobami, po to są. A gdy poczujecie, że to dla Was zbyt wiele - nie wstydźcie się iść po pomoc. Psycholog czy psychiatra to też lekarze, tyle że pomagają pozbyć się bólu duszy

ewooncia1 pisze:Psycholog czy psychiatra to też lekarze, tyle że pomagają pozbyć się bólu duszy

Tak zgadza się.Korzystałam z tych specjalistów gdy przechodziłam załamanie nerwowe.I wiem co to znaczy depresja,jak ciężko wtedy żyć z samym sobą a jak ciężko żyć naszym bliskim z nami

Też coś o tym wiem jak ciężko naszym bliskim... do tego stopnia że nie wszyscy wytrzymują, a tym którzy jednak dają radę wytrwać i nie uciekają powinno się pomniki stawiać. Na szczęście depresję się leczy. Kiedyś myślałam, że główna w tym rola lekarzy. Dopiero po przebytej terapii dowiedziałam się, że lekarz tylko czuwa i pomaga, a całą brudną robotę pacjent musi odwalić sam... no ale inaczej się nie da Trzymaj się Hercik i nie łap dołów! Zrób sobie tą carbonarę jeśli Ci to poprawi humor, ciocia Ewa pozwala

Ja nie zauwazam u siebie az tak duzych zmian ale postanowilam dolaczyc do grupy wsparcia po powrocie do Anglii aby zrozumiec przec co musze przejsc i jak podchodzic do wszystkiego by podolac temu co stanie na mej drodze.

ewooncia1 pisze:Zrób sobie tą carbonarę jeśli Ci to poprawi humor, ciocia Ewa pozwala

dziękuję za pozwolenie

i znow jesienna szaruga.... kt. sprzyja lapaniu dolow
jak sie przed tym bronic?

Hmmmm ... moze wylaczyc sie na chwile z codziennosci i wsluchujac sie w muzyke relaksacyjna starac sie udac w takie miejsce w ktorym moglybysmy czuc sie duzo lepiej - otworzmy nasza wyobraznie chociazby na moment

Kiedys ktos mi poradził aby pisać coś w formie pamiętnika.To pozwala uwolnić się od rzeczy o których nie chcemy mówić nikomu.Wypłakanie się do kartki papieru podobno działa.Kartka papieru zawsze cię wysłucha i ma dla ciebie czas a przede wszystkim dochowuje tajemnicy

Jezeli ktoras z Was ma mozliwosc to moze wybrac sie na saune - dziala oczyszczajaco na organizm a jednoczesnie pozwala sie odprezyc

do wypowiedzi hercik mozna dodac: kartke papieru zawsze mozna spalic

kilka dobrych rad
http://kobieta.wp.pl/kat,26377,title,Je ... omosc.html - jesienna depresja? zwlacz ja za pomoca...

Witajcie Dziewczyny!
Ta parszywa pogoda jest nie do zniesienia, ciemno zimno i mokro, brrr...
U mnie coś się niedobrego dzieje, podejrzewam że może to być to od kombinowania z hormonami, od 2011 brałam Triquilar, Novynette, Marvelon, Jeanine, znowu Marvelon, a od 2 dni Visanne, więc niezły mix... Tabletki anty biorę w zasadzie od 12 lat, raz miałam przerwę 2-miesięczną, a tak to bez przerwy na hormonach... Niby te dawki są niskie, ale zawsze to hormony. Zauważyłam u siebie straszą drażliwość, zmiany nastroju, potrafię się popłakać jak widzę np. staruszkę z psami, ryczę na meczach (!), potrafię się zdenerwować z byle powodu i niestety w pracy bywam ostatnio nie do zniesienia, kilka razy już zrobiłam awanturę a później przepraszałam... Nasiliło mi się po szpitalu, może trochę winny jest stres związany z chorobą, ta niepewność co to dalej będzie... A może to nie hormony tylko znów jakieś stany depresyjne wracają... a może jedno i drugie... Dziś cały dzień siedzę w łóżku, trochę z powodu @ a trochę bo mi się nic nie chce. Rozebrałam właśnie choinkę... jakoś mi tak źle... to pomyślałam że sobie trochę w stosownym wątku posmęcę... Pozdrawiam i życzę lepszego humoru niż ja mam dziś.

Oj znam ja to wszystko, znam...cos o tym wiem. Ja wpadam w podly nastroj i placze, kiedy poprosze o cos meza, a on tego nie zrobi. Zaczyna sie od mysli, ze nie jestem dla nikogo wazna, a kiedy moj maz sie na mnie denerwuje, bo medze, kolo sie nakreca i mam poczucie pustki i tego, ze jestem niekochana. Moje mysli staja sie coraz czarniejsze i zapadam sie w dolek coraz bardziej. Potrafie przeplakac caly dzien i jak na razie jedyna forma ucieczki przed tym jest szczera rozmowa i zrozumienie, ktorego niestety jak do tej pory nie doswiadczylam. Forum bardzo mi pomaga, bo chociaz przez chwile moge sie poczuc komus potrzebna. Wiem, ze pewnie to co pisze i tak nie ma dla nikogo zadnego znaczenia, ale wiem tez, ze przynajmniej ktos to czyta i czasami nawet odniesie sie do moich wypowiedzi. Pozdrawiam was dziewczyny i nie dajcie sie chandrze. Dobrze, ze tu jestescie.

Depresja... dopada mnie często... czasem nie mam sił na nic.
Czuję się niesamowicie samotna.. chociaż wokół tyle ludzi..

Ja znam to uczucie, bo tez mimo tlumu wokol, jest mi zle, czuje pustke, mam wrazenie, ze nikt mnie nie rozumie, a kazdy tylko ocenia. Coz czasami tak najlatwiej. Musze jednak sie do czegos przyznac. Ostatnio postanowilam troche zawalczyc o swoje potrzeby i wciaz rozmawial o tym z mezem. Efekty? No pewnie, ze sa. Wydaje mi sie, ze on po dlugim czasie zaczyna rozumiec, co ja tak naprawde czuje. Moze to nie jest wymiana zdan, ale ja mu po prostu mowie o swoich uczuciach i o tym, co mozna zrobic, zeby to zmienic. Dotychczas wydwalo mi sie, ze jemu jednym uchem wpada, drugim wypada, ale jak sie pozniej okazalo, mylilam sie i to mnie milo zaskoczylo.

Dziewczyny, jak macie handre, mowcie o tym partnerowi, rodzicom, przyjaciolce, koledze, wszystkim, ktorzy wedlug was zasluguja na wasze zaufanie!!!!!!!! Im wiecej wie najbilizsza wam osoba, tym wieksza pewnosc, ze w sytuacji, kiedy bedziecie w potrzebie dostaniecie upragnione wsparcie, dobre slowo, przytulenie, calus i usmiech. Pozdrawiam.

agachod1 pisze:Dziewczyny, jak macie handre, mowcie o tym partnerowi, rodzicom, przyjaciolce, koledze, wszystkim, ktorzy wedlug was zasluguja na wasze zaufanie!!!!!!!! Im wiecej wie najbilizsza wam osoba, tym wieksza pewnosc, ze w sytuacji, kiedy bedziecie w potrzebie dostaniecie upragnione wsparcie, dobre slowo, przytulenie, calus i usmiech. Pozdrawiam.

Czy rzeczywiscie warto mowic wszystkim o swojej depresji? mam co do tego mieszane uczucia. Mysle, ze ludzie boja sie obcowac z kims kto ma kiepski humor, ze instynkownie sie odsuwaja...

Wszystko straciło dla mnie sens...od dłuższego czasu nie chcę mi się wstac z łóżka....zaczełam pic więcej alkoholu(szczególnie sama) szczególnie wieczorem...płaczę praktycznie codziennie po kilka razy ...nie sypiam z mężem

rivombroza, wlasnie zdefiniowaals depresje! W depresji jest troche jak z nalogiem - po pierwsze trzeba samemu chciec ja zrzucic mam nadzieje, ze Ty tego chcesz i ze jest jeszcze cos na swiecie, co potrafi Cie zmobilizowac do wyrwania sie z jej szponow Moze pogadajmy o tym? Przesylam Ci gorace przytulaski

Madziu mysle ze w takiej sytuacji pomoglaby Ci rozmowa z psychologiem - z osoba ktora potrafilaby z Toba porozmawiac o tym i razem dojsc do tego co jest przyczyna Twej depresji i jak sie z niej wyrwac. Depresja moze wyrzadzic bardzo duzo szkody - ja mialam rozmowe ze specjalista pomimo ze nie bylam jeszcze w stanie depresji ale czulam ze nie jest ze mna tak jak byc powinno. Dzieki rozmowie odzyskalam swa energie, sily i wiem co robic aby dolki nie opanowaly mnie zbyt mocno.